Το 1923 ένα δημόσιο σχολείο μετατρέπεται για λόγους έκτακτης ανάγκης σε νοσοκομείο. Προορίζεται να καλύψει τις ανάγκες των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής που εγκαθίστανται στην ευρύτερη περιοχή της Ν. Ιωνίας και Ν. Φιλαδέλφειας. Οι συνθήκες άθλιες και τριτοκοσμικές. Ακατάλληλο κτήριο, μικρό, με τριάντα ασθενείς ανά θάλαμο και μία τουαλέτα. Όταν έβρεχε το νερό περνούσε τους τσίγκους στα γραφεία των ιατρών. Το 1979, πενήντα έξι χρόνια μετά, παρά τις προσπάθειες όλο αυτό το χρονικό διάστημα των διοικητών, των ιατρών, των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής για να κατασκευαστεί ένα νέο και σύγχρονο νοσοκομείο, η Αλίκη Περρωτή πήρε μια ιστορική απόφαση: να προσφέρει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για να ανεγερθεί δίπλα στο παλιό «Αγία Όλγα» ένα μεγάλο, σύγχρονο και ευρωπαϊκών προδιαγραφών νοσοκομείο. «Θεόσταλτη», για τις ανάγκες της περιοχής, όπως τη χαρακτηρίζει ο τότε Διοικητής του νοσοκομείου, κ. Σπυρίδων Ζήκος.
Το νοσοκομείο εγκαινιάστηκε το 1979 και λειτούργησε το 1990 με μια μόνη επιθυμία της Αλίκης Περρωτή, να ονομαστεί «Κωνσταντοπούλειο» στη μνήμη των γονιών της.
Οι σημαντικότερες στιγμές στη ζωή σας που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη σας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο στιγμές από τη ζωή μου. Δύο στιγμές από τις δεκάδες που ένιωσα έντονα πόσο σεβασμό, πόση λατρεία είχε απέναντί μου ο πατέρας μου. Όταν ήμουν 15 χρονών μια φίλη της μητέρας μου προσκάλεσε εμένα και την αδελφή σε ένα πάρτι που έκανε στο σπίτι της. Είχε τρεις γιούς περίπου στην ηλικία μας και η μητέρα μου με χαρά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή της. Εκείνο το βράδυ με πλησίασε ένας Εύελπις, πρέπει να ήταν γύρω στα 21, Αργύρη Δελαγαρία τον έλεγαν θυμάμαι το όνομά του και μου ζήτησε να χορέψουμε. Στο τέλος της βραδιάς μου ζήτησε τη διεύθυνσή μου για να μου στείλει γράμμα. Μόλις έλαβα το πρώτο του γράμμα, έπειτα από λίγες εβδομάδες, όπου μου έγραφε: «Αγαπητή Αλίκη, από την ημέρα που σε γνώρισα σε σκέφτομαι συνέχεια. Ήσουν πολύ όμορφη και θα ήθελα όταν τελειώσει ο πόλεμος να σε ξαναδώ». Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μου έστελναν ένα τέτοιο γράμμα. Θυμάμαι το είχα κλειδώσει στο συρτάρι του γραφείου μου και το διάβαζα αρκετές φορές μέσα στη μέρα. Μια μέρα όμως, καθώς το διάβαζα, μπήκε στο δωμάτιο η μητέρα μου και έτσι βιαστικά όπως πήγα να κλειδώσω το συρτάρι κατάλαβε ότι κάτι έκρυβα. Μου ζήτησε να της δώσω το κλειδί κι εγώ αρνήθηκα. Παρά τις επίμονες προσπάθειές της, δεν κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη. Τότε φώναξε τον πατέρα μου και του είπε: «Θόδωρε, η Αλίκη κάτι κρύβει επίμονα μέσα στο συρτάρι και δεν μου το δίνει. Πάρε της εσύ το κλειδί». Και τότε εκείνος γυρνώντας προς το μέρος μου, λέει: «Αλίκη, δώσε μου το κλειδί σε παρακαλώ». Του το έδωσα, θυμάμαι και τα χέρια μου έτρεμαν από φόβο. Και τότε ο πατέρας μου γυρίζει και μου λέει: «Πάρε το πίσω δεν το θέλω».
Η δεύτερη στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου είναι όταν, έπειτα από δύο χρονιά, όπου ήμουν 17 ετών και ο πατέρας μου θα βάφτιζε το γιο του Στρατηγού Καφαρέτζου, με πήρε μαζί του στα βαφτίσια. Εκεί, γνώρισα έναν υπέροχο νεαρό, τον Νίκο Μουτούση, τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε η Νόνικα Γαληνέα. Τότε ήταν φοιτητής ιατρικής και μου ζήτησε το τηλέφωνό μου. Δύο εβδομάδες αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι κι εγώ ήμουν μόνο με τη γιαγιά μου. Τρέχω να το σηκώσω και ήταν ο Νίκος ο Μουτούσης. Αρχίσαμε να μιλάμε κι εκείνος μου πρότεινε να πάμε σινεμά. Του εξήγησα ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, γιατί οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί και δεν με άφηναν να βγαίνω μόνη από το σπίτι. Ωστόσο, την ώρα που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, συνειδητοποίησα ότι πίσω από τη χοντρή κρυστάλλινη διαχωριστική τζαμαρία που υπήρχε μεταξύ του δωματίου μου και του διαδρόμου, κρυφάκουγε η γιαγιά μου. Και τότε, δίνω μια κλωτσιά στην τζαμαρία με το πόδι κι εκείνη σωριάζεται σε χίλια κομμάτια μπροστά μου. Σαστισμένη όπως είμαι βλέπω τη γιαγιά μου να αρχίζει να κλαίει και να μου λέει φωνάζοντας: «Θα τα πω όλα στον πατέρα σου». Δεν της απάντησα, παρά έτρεξα στο δωμάτιό μου και κρύφτηκα μέσα στην ντουλάπα. Έμεινα εκεί κουλουριασμένη σαν το φίδι περιμένοντας να γυρίσει ο πατέρας μου. Μια ώρα αργότερα, εκείνος ήρθε και τον άκουσα να ρωτάει: «Τι έγινε, ποιος έσπασε τη τζαμαρία; Η Αλίκη που είναι». Η γιαγιά μου απάντησε: «Δεν ξέρω». Τότε εκείνος άρχισε να με ψάχνει σε όλο το σπίτι. Ώσπου, ανοίγει την ντουλάπα. Με βλέπει στη γωνία σαν το κουβάρι και μου λέει: «Αλίκη σήκω επάνω». Σηκώνομαι επάνω και τον κοίταζα με τρόμο στα μάτια. Με ρώτησε: «Ποιος έσπασε τη τζαμαρία, Αλίκη;». Με φωνή που έτρεμε, του απάντησα: «Εγώ, μπαμπάκα μου, εγώ». Και μου απάντησε: «Καλά παιδί μου. Άλλη φορά πρόσεχε».
Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας ώθησαν να διαθέσετε ένα τόσο σημαντικό ποσό στην ανέγερση ενός νοσοκομείου;
Ήμουν πολύ δεμένη με τους γονείς μου και ιδιαίτερα με τον πατέρα μου, όπως συμβαίνει με όλα τα κορίτσια. Αρχικά σκεφτόμουν προς τιμή και μνήμη του πατέρα μου να ιδρύσω ένα νοσοκομείο στην Πάτρα, απ’ όπου και κατάγονται οι γονείς μου. Όμως, ο γιατρός Δημήτρης Ζαμπούρας με έπεισε να προτιμήσω την περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας, δίπλα στο «Αγία Όλγα», το οποίο ήταν απαράδεκτο, με 20 – 30 άτομα σε ένα θάλαμο με ένα μπάνιο. Ο Δημήτρης Zαμπούρας με έπεισε επιπλέον, να προτιμήσω τη συγκεκριμένη περιοχή επειδή όλοι οι υπάλληλοι του πατέρα μου όταν ασθενούσαν πήγαιναν εκεί. Γιατί, παρόλο που οι συνθήκες ήταν άθλιες, οι γιατροί ήταν καταπληκτικοί. Αυτά τα επιχειρήματα ήταν αρκετά για να με πείσουν να κάνω τη δωρεά.
Γνωρίζουμε ότι υπήρξατε «αφανής ευεργέτης» σε πολλούς συνανθρώπους μας. Τελικά, απ’ ότι φαίνεται, η φιλανθρωπία αποτελεί έντονο στοιχείο της προσωπικότητάς σας.
Από μικρή λυπόμουν πολύ τους φτωχούς και βοηθούσα όπου μπορούσα και όποιον μπορούσα. Συγκινούμαι ακόμη και σήμερα όταν λαμβάνω επιστολές από ανθρώπους που στήριξα με όλη μου την καρδιά να επιβιώσουν, να σπουδάσουν και να διακριθούν. Να γίνουν διακεκριμένοι επιστήμονες εντός κι εκτός της Ελλάδος. Άνθρωποι που είχαν το κουράγιο, πέρα από αναπηρίες, από στερήσεις, να αξιοποιήσουν χωρίς δόλο τη δυνατότητά μου να μπορώ να τους στηρίξω και μου το ανταποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο: μέσα από τις διακρίσεις τους.
Υπήρξατε αρκετά χρόνια ενεργή εθελόντρια σε δύσκολες αποστολές. Μιλήστε μας για αυτό το κομμάτι της ζωής σας.
Στα είκοσί μου χρόνια έλαβα ένα γράμμα από την κυρία Αβέρωφ για να γίνουμε εθελόντριες στο νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία». Το είχε ζητήσει από δύο χιλιάδες κυρίες της Αθήνας. Εμφανίστηκαν μόλις δέκα. Όταν με είδαν εκεί, με ειρωνεύτηκαν. Δεν πίστευαν ότι ήμουν ικανή να προσφέρω. Από τις δέκα, μείναμε τρεις και οι δύο αποχώρησαν μετά από ελάχιστο χρόνο. Έμεινα δεκαπέντε χρόνια ως εθελόντρια, γιατί λάτρευα τα παιδιά. Τα εξυπηρετούσαμε από τη γέννα έως 12 – 14 ετών. Πήγαινα 3 – 4 φορές την εβδομάδα, όλη την ημέρα. Παίζαμε, τα έκανα μπάνιο, τα τάιζα, και ομολογώ ότι η προϊσταμένη, κα Κανελλοπούλου, και όλες οι νοσηλεύτριες μου είχαν μεγάλη συμπάθεια, γιατί βοηθούσα και το έκανα με αγάπη. Υποχρεώσεις που προέκυψαν, με ανάγκασαν να διακόψω. Ήταν όμως η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
Απ’ όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια ως εθελόντρια στο νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» τι ήταν αυτό που σας αποτυπώθηκε πιο έντονα;
Αυτό που θυμάμαι με λύπη, είναι ότι πολλά παιδάκια πέθαιναν με Μεσογειακή Αναιμία και παρ’ όλα αυτά ορισμένες μάνες ξαναέκαναν παιδιά για τρίτη και τέταρτη φορά. Τους έλεγα λοιπόν: «δεν λυπάστε τον εαυτό σας και τα παιδιά που πεθαίνουν;». Μου απαντούσαν: «Όχι, θα κάνουμε παιδιά μέχρι να βγουν γερά». Το θυμάμαι με πόνο. Υπήρχαν και παιδιά που πέθαιναν από άλλες αρρώστιες. Κι όταν πήγαινα σπίτι ήμουν πάντα με το πρόσωπο κατεβασμένο. Ο άντρας μου με έβλεπε και μου έλεγε: «Δεν θα ξαναπας. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι». Μετά το συνήθισα. Δεν κατέβαζα το κεφάλι. Ένοιωθα πολύ γεμάτη την ψυχή μου αυτές τις ώρες που πρόσφερα εκεί. Σαν να ακούω ακόμη τη φωνούλα της Αθηνούλας από τη Λέρο που ήταν καθυστερημένο και το αγαπούσα πολύ να μου φωνάζει: «Μαμά, μαμά». Ομολογώ ότι αν ήμουν νεότερη θα ήθελα να πάω να προσφέρω ξανά σε ένα τέτοιο ίδρυμα όπως ήταν τότε το νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία».
Η Αλίκη Περρωτή-Κωνσταντοπούλου με το σύζυγο της Seth Frank και τον Διοικητή του ΓΝ Νέας Ιωνίας “Κωνσταντοπούλειο” κ.Μιχαήλ Κούρτη.
Πώς ήταν το νοσοκομείο «Η Αγία Όλγα» όταν το πρωτοείδατε και πώς το παραδώσατε μετά τη δωρεά σας;
Όπως σας είπα και προηγουμένως, το υπάρχον νοσοκομείο ήταν μικρό και οι συνθήκες άθλιες. Τριάντα άτομα σε ένα θάλαμο με ένα κοινό μπάνιο. Ο γιατρός Δημήτρης Zαμπούρας, που ήταν τότε διοικητής, μου έδειξε τους χώρους που ήταν φτιαγμένοι από τσίγκο και όταν έβρεχε έσταζαν νερά. Όταν το παρέδωσα ήταν πολύ ωραίο. Πρωθυπουργός τότε ήταν ο κ. Κ. Μητσοτάκης και κάναμε μια ωραία εκδήλωση για την έναρξη λειτουργίας του νέου νοσοκομείου. Παρέδωσα ένα νοσοκομείο έξι ορόφων με δύο υπόγεια. Στο πρώτο υπόγειο βρίσκονται τα πιο σημαντικά μηχανήματα του νοσοκομείου, οι αξονικοί τομογράφοι και οι αγγειογράφοι. Στον έκτο όροφο βρίσκονται δύο παθολογικές κλινικές με 23 κλίνες η κάθε μία, ενώ στον πέμπτο όροφο, δύο χειρουργικές κλινικές. Στην πορεία οι δυο αυτές κλινικές ενοποιήθηκαν και εξασφαλίστηκαν κρεβάτια για τους αγγειοχειρουργούς, ενώ στήθηκε και η γαστρεντερολογική μονάδα στον ίδιο όροφο. Στον τέταρτο όροφο μέχρι σήμερα λειτουργούν οι γυναικολογική-μαιευτική, ουρολογική και ΩΡΛ κλινικές. Στον τρίτο όροφο βρίσκονται όλα τα εργαστήρια του νοσοκομείου. Πρόκειται για μια καινοτομία της εποχής, καθώς συνήθως αυτές οι μονάδες φιλοξενούνται στα υπόγεια των νοσοκομείων. Αυτό φανερώνει την ισότητα μεταχείρισης των ειδικοτήτων, αλλά και την άνεση στους χώρους του νοσοκομείου. Στο δεύτερο όροφο, λειτουργούν τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία, τα οποία είναι σε ανεξάρτητο όροφο σε σχέση με τα επείγοντα εξωτερικά ιατρεία. Αυτό αποτελεί άλλη μια καινοτομία του νοσοκομείου, γιατί τα περισσότερα νοσοκομεία λειτουργούν και τα δύο αυτά τμήματα στους ίδιους χώρους, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά κυρίως οι ασθενείς. Στον ίδιο όροφο λειτούργησε και το ακτινολογικό εργαστήριο και η μονάδα ογκολογίας. Στον πρώτο όροφο, βρίσκονται όλα τα χειρουργεία. Επτά μοντέρνες αίθουσες με όλους τους βοηθητικούς χώρους, όπως είναι οι ΜΑΦ και η ΜΕΘ. Ταυτόχρονα, εκεί λειτουργούν και οι αίθουσες τοκετών. Τέλος, στον ισόγειο στεγάζονται τα εξωτερικά επείγοντα ιατρεία, η ΜΤΝ και τα γαστρεντερολογικά ιατρεία. Στο παλιό κτίριο, που ενώνεται με την πτέρυγα «Κωνσταντοπούλειο» λειτουργεί η καρδιολογική μονάδα και η εντατική καρδιολογική μονάδα, από τις πιο σπουδαίες κλινικές της χώρας, και η πανεπιστημιακή ορθοπεδική κλινική.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με το νοσοκομείο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ;
Καταρχήν οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι πολύ αμερικανόφιλη. Λατρεύω τους Αμερικάνους, λατρεύω τις ΗΠΑ. Είχα όλους τους γιατρούς μου στο Johns Hopkins και ήμουν πολύ συνδεδεμένη μαζί τους. Χρειάστηκε να φωνάξω τον Dr. David Helmann από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα για ένα φίλο μου, που ήταν πολύ άρρωστος. Έκτοτε γίναμε πολύ φίλοι με τον Dr. Helmann και έκανα μια δωρεά στο Johns Hopkins, το «Aliki Initiative». Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία στηρίζει την εκπαίδευση των νέων γιατρών, πώς να συμπεριφέρονται και να στηρίζουν τους φτωχούς, τους έγχρωμους, τους μετανάστες, σε μια δύσκολη περιοχή όπως είναι η Βαλτιμόρη. Νοιώθω περήφανη γι’ αυτό που έκανα και πολύ ικανοποιημένη.
Πώς αισθάνεστε που με τις ενέργειες και τις δωρεές που κάνετε βοηθάτε κόσμο που το έχει ανάγκη;
Πολύ υπερήφανη και πολύ συγκινημένη. Πρόσφατα επισκέφτηκα το «Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο Ν. Ιωνίας» όπου ο αγαπητός μου και καταπληκτικός καρδιολόγος κ. Σωτήρης Πατσιλινάκος, μου επέτρεψε να παρακολουθήσω μια διάνοιξης εμφράγματος μέσω επεμβατικής καρδιολογίας με τη βοήθεια του ψηφιακού αγγειογράφου, τον οποίο δώρισα στη μονάδα του. Πραγματικά έκλαιγα. Γιατί ο ασθενής μόλις ολοκληρώθηκε η επέμβαση με ευχαριστούσε για την προσφορά μου με δάκρυα στα μάτια και έκλαιγα κι εγώ μαζί του. Τέτοιες στιγμές αισθάνομαι την ευλογία που έχω από το Θεό, στο να μπορώ να βοηθάω συνανθρώπους μου. Και όπως με ενημέρωσε ο αγαπημένος μου γιατρός, κ. Πατσιλινάκος, με τη βοήθεια του συγκεκριμένου μηχανήματος έχουν σωθεί χιλιάδες άνθρωποι. Ως προς τούτο ευχαριστώ τον Ύψιστο που μου δίνει χρόνια και δύναμη να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες των φτωχών και των ανθρώπων που στερούνται.
Η Αλίκη Περρωτή-Κωνσταντοπούλου με τον τ.Διοικητή του ΓΝ Νέας Ιωνίας “Κωνσταντοπούλειο” κ.Σπυρίδωνα Ζήκο.
Πιστεύετε πως έχετε εισπράξει την ηθική ικανοποίηση που θα θέλατε για αυτό που έχετε προσφέρει;
Αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου και πολύ ικανοποιημένη από τη συμπεριφορά του κόσμου. Όταν επισκέπτομαι το νοσοκομείο οι ασθενείς βγαίνουν από τα δωμάτια και μου φιλούν τα χέρια, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι αμήχανα και συγκινημένη. Το ιατρικό προσωπικό το ίδιο. Το νοσοκομείο έχει άριστο επιστημονικό, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Οι κλινικές του έχουν άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό. Οι θάλαμοι ασθενών είναι καθαροί και με τρία κρεβάτια. Δεν έχω κανένα παράπονο. Εξάλλου ό,τι κάνω, το κάνω για να προσφέρω αθόρυβα, διακριτικά και ουσιαστικά. Για μένα η ελπίδα στα μάτια των ασθενών που συναντώ στο «Κωνσταντοπούλειο» είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση, είναι το άυλο αποτύπωμά μου στην ύπαρξή μου.
Η Πολιτεία πώς σας αντιμετώπισε;
Όχι όπως περίμενα. Το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι η Πολιτεία για χρόνια αποκαλούσε το νοσοκομείο «Αγία Όλγα» και όχι «Κωνσταντοπούλειο». Μόνο ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως Υπουργός Υγείας, με σεβάστηκε και την επόμενη κιόλας μέρα έδωσε στο νοσοκομείο το όνομα του πατέρα μου.
Πέρα από την πολύτιμη συνεισφορά σας στο χώρο της υγείας, έχετε συνδράμει και στο χώρο της παιδείας, με την ίδρυση της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, στη Θεσσαλονίκη. Τι ήταν αυτό που πυροδότησε μια τέτοια ενέργεια;
Πράγματι, το 1996 ο θάνατος του συζύγου μου Δημήτρη Περρωτή με παρακίνησε να προχωρήσω στην ίδρυση της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής. Άλλο ένα μεγάλο όνειρο έγινε πραγματικότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις τα παιδιά να σπουδάζουν, να προχωράνε στη ζωή τους, να προκόβουν. Δεν είναι όμως μόνο το άρτιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που με ενθουσιάζει. Είναι και το οικοτροφείο που φιλοξενεί έως και 100 φοιτητές και φοιτήτριες, παρέχοντάς τους ταυτόχρονα χώρους εστίασης, αναψυχής και συνεδριάσεων. Είναι η υπερσύγχρονη βιβλιοθήκη που μπορεί πλέον να ανταποκρίνεται επάξια σε όλες τις εκπαιδευτικές ανάγκες αυτών των παιδιών. Τα επιστημονικά εργαστήρια, που δημιουργήθηκαν με όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές με σκοπό να υποστηρίζουν σωστά τις γεωλογικές τους μελέτες, οι υποτροφίες που δίδονται στους άξιους νέους για να φοιτούν στο κολλέγιο. Όλα αυτά, μου δίνουν δύναμη και χαρά. Με κάνουν να αισθάνομαι ακόμη δυνατή ώστε να μπορώ να προσφέρω ακόμη περισσότερα για τα παιδιά, για την πατρίδα μου.
Η Αλίκη Περρωτή-Κωνσταντοπούλου με την πρόεδρο των Prix Galien Greece κα Τζένη Περγιαλιώτου.
Την 1η Απριλίου 2017, στα Prix Galien Greece 2017 βραβεύεστε τιμής ένεκεν με το Ανθρωπιστικό Βραβείο «Pro Bono Humanum». Πώς αισθάνεστε γι’ αυτή τη διάκριση;
Υπερήφανη. Η αναγνώριση από έναν τόσο σπουδαίο θεσμό με συγκινεί πολύ. Μετά από τόσα χρόνια, αισθάνομαι ανάμικτα συναισθήματα, που θα βρεθώ ανάμεσα σε αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά και τόσο κόσμο προκειμένου να τιμηθώ για τη συνεισφορά μου στους ανθρώπους. Αυτή η προσφορά που για μένα ήταν αυτονόητη, έρχονται τα Prix Galien Ελλάδος να την εξάρουν και να την αναδείξουν ως κάτι ξεχωριστό, μοναδικό, σημαντικό. Τους ευχαριστώ πολύ.
Ποια είναι όμως η Αλίκη Περρωτή;
Ζώντας την Αλίκη λίγο από κοντά καταλαβαίνει κανείς πολύ σύντομα την αγάπη της για τη ζωή. Η κα Περρωτή όμως δεν αγαπάει μόνο τη δική της ζωή. Αγαπάει τους πάντες. Χαίρεται με τις χαρές των άλλων, λυπάται με τις λύπες τους. Όσοι τη γνωρίζουν γίνονται αμέσως φίλοι της, και έχει τη μοναδική ικανότητα να τους μαζεύει όλους γύρω της. Η παρουσία της και μόνο σε ένα χώρο του δίνει λάμψη από το χαμόγελο και τη γοητεία της. Η Αλίκη είναι απλή, ευαίσθητη, προσβάσιμη από τους πάντες. Ξέρει τί θέλει στις σχέσεις της με τους ανθρώπους και το κάνει σαφές από την αρχή: αγάπη χωρίς όρους και προϋποθέσεις, απαιτώντας μόνο σεβασμό και εκτίμηση. Προχωρώντας με το κεφάλι πάντα ψηλά και με μια μοναδική ικανότητα να αυτοσαρκάζεται, η Αλίκη Περρωτή είναι μια μοναδική προσωπικότητα, ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, όχι φιλάνθρωπος, γιατί, όπως λέει και η ίδια: «η λέξη φιλανθρωπία παραπέμπει στην ελεημοσύνη και εγώ αγαπάω τους ανθρώπους. Δεν τους προσφέρω από λύπηση, απλά από αγάπη. Το μόνο που θέλω είναι η προσφορά μου να πιάνει τόπο».
